آسمان خاليست، خالی، روشنانش را که برد؟

تاج ماهش، سينه ريز کهکشانش را که برد؟

گيسوان شب پريشان است چون آشفتگان

موی بند نيلی پولک نشانش را که برد؟

از کمانگير شهابش کس نمی بيند نشان

تير هايش را که بشکست و کمانش را که برد؟

باغبان تنهاست، تنها، گرد او جز خار نيست

بيد مشکش را، گلش را، ارغوانش را که برد؟

آن چنار دير سال آزرده از بيهوده گيست

آشيان مرغکان نغمه خوانش را که برد؟

جويبار از لذت همبستری سرشار نيست

پيچ و تاب نرم سيماب روانش را که برد؟

پيش از ين ها زمين را آسمان سبز بود

نيست اينک جز سياهی، آسمانش را که برد؟

نظرات شما عزیزان:

شیما جوووووون

ساعت17:27---1 ارديبهشت 1392

اووووووووووووووووم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: